Need to unwind

Waaah! Pagod na pagod na ako physically! Ang sakit na ng katawan ko grabecious! Magwa-one month na since umuwi ng Zamboanga etong maid cum yaya namin at hanggang ngayon di ko malaman kung babalik pa o hindi. Grrr!

Ang nakakainis, pagkatapos makipagbuno sa traffic papuntang domestic airport ang asawa ko last Thursday para lang bumili ng e-ticket para sa flight nitong maid, ni hindi man lang sinasagot ang mga texts at tawag namin sa celphone nya!

Ok lang sana na diretsuhin akong “Ate wala na akong balak bumalik,” kesa ganitong ibibitin kami. Feeling ko pinagtataguan pa kami. Kainis di ba? Kung kelan bagong taon, uumpisa ang year na aburido ako. Argh!

Ang siste pa, last week naman hindi pa ako ganito ka-stressed out. Inisip ko na baka busy lang with the holidays at baka nag-outing kung saan na walang signal ang cel. Pero naman! After almost a week na puro text at attempts ko para tawagan sya, hindi pa rin sumasagot! Pinasahan ko pa ng load thinking baka walang pang-sagot. Wala pa rin! Three times ko na tinatawagan kanina, ring lang ng ring. Kakapeste.

Hay, ba’t ba may mga taong walang kapaki-paki sa kapwa. Ano ba naman yung magsabi ng maayos??? Pagkatapos ko pa syang ipahatid kay hubby sa airport nung umalis sya, ng alas tres ng madaling araw! Hindi man lang naisip na nagmamalasakit kami sa kanya at hindi sya tinatratong katulong lang. To think na wala naman na syang pinroblema at poproblemahin sa bayad sa eroplano, ako na nga sumagot para di na sya mag-land/sea trip na pagkatagal-tagal. Tapos eto at mukhang maaabala na naman si hubby para magpa-refund ng tiket at magbayad ng extra charges pag nagkataon. Gooolay!

Buti na lang may timing na forwarded message sa kin about letting go. You can read it here. Na-remind ako na hindi lahat ng tao eh permanent sa buhay natin. Maybe nga, it’s time for us to find a replacement. Hay, ipag-pi-pray ko na lang at sana bigyan kami ni Lord ng matinong kapalit kung saka-sakaling kelangan na talaga.