Salamat po!

We send our heartfelt thank you to each one of you who unselfishly gave support, encouragement and prayers before, during and after James’ gastrostomy procedure. May the Lord give back the blessings tenfold. Salamat sa mga texts ninyo which helped a lot during the trying period.

James is now doing well although umiiyak pa rin sya every now and then from the pain coming from his stomach wound. Please help us pray again for faster healing of the PEG site. The gastrostomy tube is longer and larger than what we expected and we find it hard to feed him through that but we're getting the hang of it as the days go by. The good news is, James' vomitting episodes have lessened considerably because there is no more tube irritating his throat. Even when he coughs, it's very seldom that the coughing would lead to vomitting, unlike before, konting ubo lang, isinusuka na nya lahat ng kinain nya. Sobrang thankful talaga kami sa magandang pangyayaring ito.

Kwentong Ospital

Disclaimer muna: I have no intention of besmirching the names of the three doctors there who attended to my son. In fact, magagaling silang lahat, very professional and wala kang marereklamo sa bedside manners nila. Super babait pa. Nagkataon lang na yung hospital kung saan sila nagpeperform ng operations, eh “needs a lot of improvement” ang classification.

Share ko lang ang experiences namin nung confinement. Kasi malamang after this, magdadalawang-isip na rin kayo pa-confine sa Chinese General Hospital (unless siguro you can afford the private rooms where they treat patients better and more politely). Warning na rin kesa naman danasin nyo ang mga dinaanan namin doon, ang hirap!

James' schedule for operation should be Thursday morning. Dapat Wednesday night pa lang, admitted na kami. Tuesday pa lang, nag-text na sa akin yung secretary nung isang doctor namin na ok na, na-reserve na nya ng room si James. So akala ko ok na nga at pupunta na lang kami dun. Wednesday afternoon, ready na kami to go to Blumentritt, tumawag muna ako sa CGH to ask kung anong room # namin. Wala pa pala! As in yung reservation palang "ok na" means nai-reserve na kami sa mga nakapila waiting for an available bed! Hindi man lang inexplain ng maayos sa amin nung secretary. (Di ako sanay na ganun kasi sa ibang hospital, when you say confirmed reservation, may room ka na talaga). Turned out walang na-discharge that night kaya try again daw kami the next day. Buti na lang naka-resked ulit kami ng operation na available yung tatlong doctors. Ang kukunin kasi naming bed yung nasa pedia ward lang. Kasi kapag private room, yung quote sa ‘ming P50k malamang magiging P100k dahil iba ang charges sa mga "may kaya" na patients. Eh di kami rich ‘no!

Dun na kami natulog tuloy sa Alabang. Pag tawag ko ng Thursday morning, wala daw ako sa listahan at magpapila daw ako ulit. Sabi ko kahapon pa kami nakapila ah. Ang sagot sa kin "Ah oo, nakasulat ang pangalan nyo kahapon pero dapat ipinasulat nyo rin para ngayon kasi ibang pila na ulit ito." Ganown? @#$%! Di ko magets ang logic nun! Pati yung doctor namin, sya na ang tumatawag sa admitting dept para magka-room na kami, matagal talaga ang hintayan. Naka more than 10 calls siguro ako from 9am til gabi na, every hour just to check kung meron na.

Finally at 7pm, sabi nila may lumabas na daw at proceed na daw kami dun kasi may kama na. Pag dating doon ng past 9pm, hiningan muna ako ng 3K na deposit bago i-admit si James. I texted hubby (na nag-park muna) to bring the van around para maibaba si James. I asked the guard kung pwede mag-stand by yung van sa may entrance (ang lawak naman nun, kasya apat na vehicles) kahit 5 minutes lang para matulungan ako ni hubby na iakyat ang mga gamit saka yung bata sa 4th floor. Di daw pwede kasi pang-ambulance daw yun. When I asked kung merong orderly na pwede tumulong magbitbit ng gamit, sagot ba naman "Ewan ko, maghanap ka dun sa loob, di ako pwede umalis sa pwesto ko." Hello tatlo silang guards na nakatambay lang dun! Di man lang courteous ang sagot :( Buti nakahanap ako ng taga-bitbit.

Pag dating sa pedia ward, hinarang ako ng guard. Bigay ko daw yung deposit slip. Eh naman, bitbit ko si James at nagsa-spastic movements kaya ang hirap hawakan. Kako pwede bang after ko mailapag sa room kasi mahirap. Hindi daw, umupo daw ako dun sa chair at kunin ko sa bag ko yung slip. So para wala ng mahabang diskusyon, I did that. Buti at nasa ibabaw lang nung bag ko yung resibo. Bago pa ko makatayo, yung nurse naman, hinihingi sa akin ang admitting orders ng doctors namin. Eh nasa ilalim ng bag yung baby book. Nakapagtaray tuloy ako ng konti "pwede bang ilapag ko muna itong bata bago yan?!" Kala ata nila madaling magbitbit kay James.

Pagdating sa room, nyay, hindi kama kundi crib ang naghihintay sa amin! As in may apat na kama dun sa room (all occupied) saka yung isang metal crib sa corner. (Ganun ba talaga? Para madagdagan lang ang kita ng hospital, pagkakasyahin pa ang isang maliit na crib kung saan pa may space para dun isiksik ang pasyenteng nagbabayad naman ng tama?) Konti na lang di na kasya si James. But we had to make do kasi nga wala na ibang choice. Natulog ako ng nakaupo with my head on the crib. By 3am, tinext ko si hubby na palit kami at ako naman sa van. Grabe groggy kami pareho at sobrang sakit ng katawan nung nag-umaga na. Isa pang ka-bad trip, pareho naman ang bayad nung crib kesa dun sa mga beds, nung nagre-request na ako ng unan at kumot, wala daw provision kapag crib kasi ang babies hindi daw nagu-unan. Kwestyunin ko nga sila ng "Bakit ganun? Wala na nga matutulugan yung bantay, kahit unan hindi nyo mabigay?! Tapos pareho lang ang bayad katulad nung mga kama na nakahiga ang magulang katabi ng anak?! Ang labo nyo ha!" After a few minutes, may dumating na orderly, may dalang unan. Sus!

Nakaka-depress na may kasama kami sa room na 6 year old girl na may stage 4 cancer na two months na dun at di makalabas dahil kulang ang pambayad nila. Although nakaka-amaze pa rin ang optimism ng Pinoy. Nakausap ko yung mga nanay ng ibang bata dun, at nakakatawa lang na nature na ata talaga ng karamihan yung maging matanong. Wala pa ata akong isang oras dun sa room, alam na nilang apat ang anak ko, bakit nagkaganun si James, anong gagawin sa kanyang procedures etc. etc. Napatanong na rin tuloy ako sa kanila. Hay, dami nga lang sad stories sa buhay!

One funny story though, buti umaga na nung kinuwento, sabi nung isang nanay, naranasan na rin nilang yung crib na yun ang natitirang available (may leukemia anak nya kaya balik-balik sila dun). Sabi sa kin "Bakit kagabi hindi kayo nanghiram nung mga kutson ng crib na nakatambak dun sa labas? Nung kami dyan, nanghiram sa guard yung asawa ko tapos dyan sya sa ilalim natulog." At since rehas-rehas nga ang itsura nung side railings ng crib, dagdag ng ale "Nga lang, nagmukha syang aso." Hahaha.

By 7am Friday, dinala na si James sa endoscopy room. Dumating yung dalawang doctors (gastro at ENT) saka anesthesiologist after a while. Dun kami pinaghintay sa waiting room. Siguro wala pang two hours, tapos na. By the time na nakapasok na kami where James was, nagigising na sya slowly at sobrang cranky na. Nagkapasa pa ang legs kakasipa dun sa metal railings nung operating table.

Hapon, hubby and I decided to find if there's a semi-private room available. Kasi mukhang di na namin kakayanin na hindi na naman matulog ng matino ng gabi. Anyway, that time, naka-charge na ang mga procedures dun sa ward room so kung may additional expenses man, yung natitirang mga gamot na lang saka room rate. Konti na lang dadagdag namin. Bago kami makalipat, kinailangang mag-deposit ulit ng another P7K.

Blessing din kasi pagpasok namin, pauwi na yung occupant nung kabilang bed. Kaya the whole night, katabi ko si james dun sa isa, si Noy himbing dun sa kabila. Nung Saturday morning, may ipinasok na batang kaka-opera lang ng appendicitis the night before. Ang nakakapagtaka, sabi daw sa kanila nung gabi, wala ng available rooms sa semi-private. Ang choices lang nila eh yung linchak na crib sa baba o private room. Yung mga magulang natulog ng nakaupo dun sa labas na chairs katabi ng guards while yung bata dun sa recovery room. Samantalang yung katabi naming room, parehong umuwi din ang patients nung gabi. Sabi nga ni Noy siguro strategy ng hospital yun para pag nainip ang patient, private room na ang kukunin. Pero ang lupit ha!

By early afternoon, after ng last IV med ni James, nag-asikaso na si Noy ng discharge papers. Naku, ang gulo ng billing at accounting sections nila! Turned out na-over-charge kami sa deposit ng 2k kaya asar na asar si husbandry habang paro't-parito para ma-reimburse yung bayad. Tapos wala daw iniwan na charge slips yung doctors at di daw nila alam saan kokontakin. Susme, ako pa ang nag-provide ng clinic contact numbers ng mga doctor namin na nasa calling cards sa akin! Lampas 6pm na bago pa nila naayos yung bill namin, grabe! By then, umuulan na naman (bakit tuwing gabi umuulan dun sa area na yun? three nights running, ganun) at nahirapan kaming mag-load ng gamit sa van.

Anyway, thank God we were able to reach my sister's house in Alabang around 8:30pm where we had dinner. Sinundo din namin si Nanay at Deden (na galing sa violin lessons sa UPD nung umaga) and were able to arrive home past midnight na.

Lesson learned: kahit anong galing ng doctor na recommended sa amin next time, pero dun sa CGH ang required confinement, no way! Talagang maghahanap ako ng iba. Kahit mga Instik daw dun sa admitting section sabi ng asawa ko, naririnig nya nagmumura na daw sa sobrang inis sa sistema ng hospital. Me isa daw ang comment pa "Basta pag uwi natin, dadalhin ko yung unan at kumot nila! Laki-laki nila mag-charge!" Nge, me souvenir pa gid!

One more great thing, I feel that the experiences we went through this past week made hubby and I much closer than ever before. We had more time together (sans our other three kulit boys) so we got to talk more, to make plans, to share dreams and hold each other up. Sarap ng feeling :)

Hay naku, napahaba na naman. Sensya na. Ngayon lang ulit ako nakabukas ng pc at nagloloko pa paminsan-minsan. Ayaw magboot at times. Kaya take ko na ang opportunity na to na maka-post sa blog bago pa pumalpak na naman eto.

Again, salamat sa lahat ng suporta nyo. We are truly grateful!