Turete

THAT DAY OF ALL DAYS! Naku talaga naman, kung kailan ako dapat nagising ng maaga, saka hindi ako tinablan ng alarm clock!!! Nung Sabado kasi, violin recital na nina Deden. Eh since three hours ang byahe namin going to UP Diliman (yup, we do that EVERY Saturday for the whole first sem!) dapat maaga lagi ang alis para umabot sa 9 a.m. lessons. So more or less sanay na kami na Saturday mornings, 5 a.m. pa lang, gising na para by 6 a.m. or earlier pa nga (allowance para sa traffic) on the way na kami. Minsan hindi na ako natutulog para lang sure na makaalis kami. Sa bus na lang ako bumabawi ng konting sleep. Kasi may times na si James natutulog 3 or 4 a.m. na eh alangan namang tulugan ko ano.

Sus, di ko talaga alam hanggang ngayon anong nangyari. Para akong na-knock out! Natulog kasi ako ng mga 2:30 na. Kako maka-idlip kahit 2 ½ hours. Nagigising naman kasi ako lagi sa alarm nung celphone ko kaya confident ako.

Ang recital, 11 a.m. Pero gusto ko sanang abutan namin yung 9 a.m. na isa para mapanood din ni Deden yung mga talagang magagaling ng studyante. Sus, nung magising si husbandry dahil nagising si James, at nagulantang ako sa ingay nila, pagtingin ko sa clock, 8 a.m. na! Waaah! Balikwas talaga ako ng bangon.

Para akong twister na tumakbo pababa, naghilamos at toothbrush tapos bihis agad. Si Deden mahinahong nagbi-breakfast (hindi ako ginising!) at kung di ko pa pinagmadali, hay lalo kaming nagtagalan. By then, meron na akong matinding lower stomach cramps dahil sa stress.

Pagdating sa bus, ang tagal bago umalis kasi wala halos laman so naghintay ng pasahero ng matagal. Tapos ang daming tigil along the way. Nag-stop pa dun sa may Calamba toll gate para maka-CR yung ibang pasahero. Ngar, nung umandar ulit, saka lang medyo nag-subside ang cramps ko, to be replaced by a gnawing hunger. Hindi nga pala ako nag-breakfast!

Umulan pa bago mag-Alabang so nagka-traffic-traffic hanggang makalampas ng Bicutan. By then, text na ng text yung mga kapatid ko dahil andun na silang lahat sa UP. I decided to get off sa Magallanes and take the MRT kesa tumuloy by bus sa Kamias. Nakarating kami ng Quezon Ave, 11:30 na! Tapos grrr, ang haba ng mga railings dun sa sidewalk na bago ka makarating sa hintayan ng taxi, basa-basa ka na ng ulan. Sa taxi ko na pinagpalit ng white polo si Deden. Comedy pa kami kasi natutumba-tumba sya habang nagta-tuck in sa pants.

Ayun, 11:40 kami nakarating ng College of Music. Naghihintay na yung brother ko sa may entrance para ihatid si Deden sa upuan niya. Hay, buti na lang umabot kami! Siguro may mga apat pang tumugtog bago yung number nina Deden.

Lesson learned? Hindi na talaga ako matutulog kung alam kong gahol na sa oras OR itotodo ko ang volume ng cell phone ko tapos itatabi ko sa pagtulog para malapit sa tenga ko pag nag-alarm na. Hmm, hindi naman kaya ako mabingi nun?

Pero pramis, nung Sabado lang ulit ako nataranta ng ganun after such a long time. Not since nauntog si Josh sa corner ng glass table mga two years ago at nagdugo ng todo ang ulo, at mukha akong lukaret na nanginginig ang buong katawan habang panic-panic na sumusugod sa hospital. But that is another story hehehe ...

Gosh, the things mothers do!