Pagdating

Tuwing hapon, alam ko kapag dumating na ang mga bata galing sa school kahit hindi pa ako nakakalabas ng kwarto. Malakas na bubuksan yung pang-slide ng gate, isang creak habang binubuksan at isang creak ulit para sumara, sabay 'bang!' pag isa-slide na ang pangsara. Tapos andun na yung pitter-pat ng mga paa.

Kapag si Leland ang dumating, rinig mo agad yung cheerful na "Hi Panda!" dahil babatiin nya ang aso namin. Sabay bukas ng pinto at rinig ang kalabog ng bag dahil hinahagis nya sa side table. Kung si Deden naman, maliliit na footsteps na patakbo para unahan si yaya na buksan ang pinto. At makakarinig na lang ako ng "Mommy, I'm here!" Minsan may kasunod agad na kwento yun kahit halfway down the stairs pa lang ako. "Mommy, sabi ni teacher, very good ako kanina. Tingin mo o, may star ako ..."

Si Josh, kakaiba. Tahimik ang entrada ng isang ito. Parang ayaw ipaalam na andun na sya. Mahina magbukas ng gate yun. Pero since ma-creak nga ang hinges ng gate namin (sa bigat ba naman!) rinig mo pa ring may pumasok sa garahe.

Kaninang hapon, naunang dumating si Josh. Since may tinatapos akong trabaho sa computer, hindi agad ako nakababa para i-greet sya. Pero after mga 2 minutes na at hindi ko pa naririnig ang pagbukas ng pinto (isa pang mabigat dahil heavy wood), sumilip ako sa bintana sa landing ng stairs.

Ayun ang bata, nakatalungko sa tabi ng aso. Pina-pat nya at hinihimas-himas ang ulo ni Panda. Ang dyaskeng aso, feel na feel naman dahil nakade-kwatro na halos ang pagkakaupo. What striked me was the serenity of the scene. Napaka-peaceful. Parang sa silence nilang dalawa, touch was the only form of communication, and it was enough. Such was the beauty of friendship between man and beast ...