Losing a Loved One

Nung Sabado, dumalaw kaming mag-asawa sa burol ng isa nyang dating ka-opisina. Nakakagulat na sa edad na 38 años, namatay si Joel dahil sa heart attack. Ni walang nakakaalam na may sakit pala sya sa puso. Shocked lahat kaming mga kaibigan nya nung nalaman namin.

Nakakapanglumo nung nakita ko ang nanay niya na nakaupo sa harap ng kabaong. Hinila ni Nanay ang kamay ko at pinaupo ako sa tabi nya. It seems na malaking bagay nga yung mayroong nakakausap tungkol sa nangyari as a way of healing din para sa kanilang mga kamag-anak ng namatay. Nakinig na lang ako habang nagkuwento ng nagkuwento si Nanay tungkol sa kanyang pinakamamahal na bunso. Ang tumatak sa isip ko nung gabing iyon, yung sinabi nya sa aking “Naku Ineng, hindi mo lang alam kung gaano kasakit ang mawalan ng anak.” And I have to agree. Hindi ko ma-imagine paano nakakayanan ng mga magulang ang pangyayaring nauuna pang lumisan kaysa sa kanila ang isang anak.

Naalala ko tuloy ang panaghoy ng lola ko nung namatay ang Tatay ko, “Bakit mo ako iniwan? Wala ng dadalaw sa akin sa bahay.” Si Tatay kasi malambing at maasikaso sa kanya. Nauuna pang pumunta yun sa bahay ni lola galing trabaho sa Maynila bago pa umuwi dito sa amin at palaging may bitbit na pasalubong gaya ng ubas at oranges na gusto nung matanda.

Nakuwento ko ang mga ito dahil sa nangyari sa akin nung Linggo ng umaga. Siguro nasobrahan ang internalization ko ng mga sinabi ng nanay ni Joel, nanaginip tuloy ako ng hindi maganda. For the first time sa buhay ko, nagising ako nung umaga ng humahagulgol. Hindi ako makausap ng asawa ko for several minutes dahil ramdam ko ang bigat ng dibdib ko dahil sa sense of loss.

As with all dreams, mayroong malinaw, mayroong unreasonable. Eto ang panaginip ko ...

Galing daw kami sa isang kasalan, ni hindi ko alam sino ang ikinasal pero malinaw sa panaginip ko yung mga tables sa reception. Umalis na kami para sumakay sa train at inilapag na ni Noy ang car seat ni James sa loob. (Sa mga hindi nakakaalam, si James ay isang special child na may cerebral palsy at hindi pa nakakalakad nor nakakaupo mag-isa). Bumalik daw ako dun sa reception para balikan yung small brown Bible ko at yung food container ni James.

Habang pabalik na ako sa train, nakasalubong ko si Noy and pinagalitan kong bakit iniwan mag-isa si James. Nung naglalakad na kami pabalik dun sa train, nakita kong eksaktong 11:00 sa wall clock nung station. Biglang nag-blow ang whistle at nagsimulang umandar yung train. Parang naging slow motion yung takbo namin at hindi na namin naabutan ang paalis na sasakyan hanggang mawala na sya sa paningin.

Dali-dali daw akong pumunta sa loob ng station para makiusap sa mga officials na i-stop ang train. Pero lahat ng nakausap ko, binale-wala ako. Walang gustong tumulong. I’ve decided to buy tickets para sa susunod na train. At this point parang naging mala-MRT ang dating nung place na every 10 minutes may darating na train. Inisip kong ako na lang ang sasakay hanggang dun sa dulong station habang si Noy eh maiiwan para i-check ang lahat ng pabalik na trains kung andun si James.

At this point, parang sasabog na ang dibdib ko sa pag-iisip na baka hindi ko na makita kahit kailan ang anak ko. Na baka mahulog yung car seat sa bench at walang makakita. Andun yung despair na baka nasasaktan na ang anak ko at wala ako sa tabi nya.

At habang naghihintay daw ako dun sa sunod na train, nakita ko ang panganay naming si Leland na tumatawid dun sa riles. Sumisigaw daw ako pero biglang may dumaang pulang kotse doon (imagine, riles ng tren may kotseng dumaan!). Pagkalampas ng kotse, umiiyak na si Leland dahil nadaan ng gulong ang paa nya. I began screaming and crying na bakit ang tigas kasi ng ulo nya.

It was then na naramdaman kong ginigising na ako ni Noy. Ang hirap bumalik sa reality. Dala ko pa rin yung sakit ng loob na nararamdaman ko sa panaginip. Iyak ako ng iyak at sabi ng sabi ng “Si James! Si James!”. Grabe, ang weird ano? Pagkakita ko kay James na naka-upo sa car seat nya at masayang nanood ng TV, super ang naramdaman kong relief and pinaghahalikan ko sya.

Na-rattle talaga ako sa panaginip na yun. Pero ayokong mag-isip na meron syang malalim na ibig sabihin, lalo pa’t 7th birthday ni James sa Sabado. Hindi ako superstitious na tao. Lalo nang hindi mo ako mapapaniwala sa mga sabi-sabi na walang basis. Ang belief ko, sa Diyos lang tayo dapat umasa para sa kinakahinatnan ng buhay nating lahat. Kaya ang paniniwala ko, dala lang yun ng matinding emotions na nasagap ko dun sa burol. Yun lang, wala ng iba.

Salamat sa pagbabasa. Ang haba ‘no? As with most of the things na gumugulo sa isip ko minsan, I write them down as a form of release, not necessarily to be able to analyze and understand meanings right away, but simply as a way of eliminating the negative vibes. Before I wrote this, may remnant pa kasi nung mabigat na feeling sa puso ko, na hindi ko naman maipaliwanag. So I’ve put it in writing.

I feel better now ...