Justice!

Wow, nagulat ako kahapon. Me nangyaring himalaaaa! Kasi di ba lagi na lang ako nagrereklams tungkol sa paputol-putol na connection nitong landline namin. For more than two months, imagine, almost 3x a week nasa internet shop ako sa labas dahil wala kaming dial tone palagi! How ironic is that? Nagbabayad ako for unlimited dial-up internet tapos di ko rin magamit. Gumagastos pa ko sa pasahe eh ang mahal-mahal pa naman ng tricycle dito sa liblib naming village, P32 isang tao!

So imagine how pissed off I was. Everytime tatawag sa CS nila, minsan non-commitant ang sagot -- "Mam tingnan po natin, di ko sure kelan mare-repair yan eh." Minsan naman gusto mong tanungin kung saang planeta sila nanggaling pag magco-comment pa ng "Eh tatlong araw na pala kayong walang dial tone, ba't ngayon n'yo lang ni-report?" Duh?! That time pa naman, tatlong villages dito ang sira ang phones kaya nakaabot pa ko ng Ayala Alabang para lang makitawag! Sows!

Kaya sa sobrang inis, I demanded rebates. Inisa-isa ko sa kanila yung mga araw na wala kaming dial tone at kung gaano katagal bago nila naayos (may time, isang linggo! ang tagal, grrrr!!!). Sabi nung nakausap kong mga CSRs, ive-verify nila with the system.

Kahapon, dumating ang bill namin. Pramis, me konting kaba bago ko nabuksan yung envelope. Kasi iniisip ko kung hindi pa rin nila binawasan, maiiyak na talaga ako sa inis. Lo and behold, P93.00 lang ang babayaran ko instead of P840! Yey! Yung "Just Tiis" motto ko, nagkaron ng Justice! Finally, nagbunga ang prinsipyo kong ipaglaban ang tama. Thank you PLDT dahil na-prove kong may pakialam pa rin naman pala kayo sa customers ninyo!

Ngayon ang problema ko na lang eh yung paputol-putol na connection ng internet. Hay!

Kurot sa Puso

Ngar, naiyak na naman ako sa palabas. Kasi ni feature ni Kara David sa I-Witness kagabi yung dalawang batang may progeria o fast-aging. Nakakaawa sila kasi mukha na silang crones kahit nine at fourteen years pa lang sila :(

Ang naka-apekto ng todo sa kin, yung emotions nung isang nanay. Oo nga naman, pahiram lang ng Diyos ang mga anak natin kaya i-enjoy na lang natin at pasayahin sila habang nasa atin pa. Tapos napasulyap ako kay James. Ayun, tulo na luha ko :p

Sometimes, etong mga ganitong times yung nare-remind akong mas blessed pa rin kami dahil kahit ganito si James, me capacity kaming alagaan sya at mabigyan ng comfort kahit papano. Hindi gaya ng ibang special kids na kelangan nang ipa-ampon sa shelter dahil di kayang i-maintain ng magulang yung mga needs nila.

Hay, bigat ng dibdib ko ...