The Week That Was

Hindi na yata mawawala ang problema ko sa telepono namin! Magtu-two months nang on and off ang dial tone ng landline dito sa bahay. Ang nakakainis pa, every time kang tatawag ng PLDT, inaabot ng hanggang isang linggo bago nila aksyunan ang complaints mo. What’s worse, I am paying for unlimited dial up internet pero up to three times a week kelangan ko magbayad sa mga internet shops sa labas para lang makapag-research at submit ng mga trabaho ko. Unfair! I have come to the point na bago ko buksan ang computer, inaangat ko muna ang receiver ng telepono to make sure na may dial tone kami at makaka-internet ako.

LATEST ABERYA SA PHONE
Last Wednesday morning, habang nagpapatanghali ako ng gising dahil puyat the whole night kay James, nagising ako bigla nung may malakas na crash. Akala ko may sumabog o nabagsak na gamit ang maid ko. Pero pagsilip ko sa may kalsada, isang malaking truck ang tumigil sa harap ng bahay namin. All the while, ang akala ko, may nahulog silang kargada at pinulot lang kaya tumigil.

Sanay na kami sa mga trucks dito sa street kasi katapat namin ang isang gawaan ng billboards ng softdrinks na nilalagay ata sa mga sari-sari stores. That time though, malaki at mataas yung nakita kong truck, hindi yung mga usual na pumaparada sa harap ng house namin.

Hapon, pag-try kong mag-internet, wala pala kaming dial tone. As I was lamenting on the incompetency of PLDT, parang may “ding!” na nag-click sa mind ko as I recalled the loud sound I heard nung umaga. On instinct, lumabas ako ng bahay at saka ko nakitang naputol ang phone cable na naka-connect sa poste sa labas at sa gilid ng bubong namin. Upon further investigation, nakita ko na may cable na isiningit ng patago sa bakod nung pagawaan ng billboards. Pag hila ko, lumabas ang neatly coiled na putol na cable which confirmed my suspicions. I was really outraged na hindi man lang kami sinabihan out of courtesy na naputol nila yung phone cable namin. Accidentally or not, bastos sila dahil wala silang respeto sa ibang tao.

When I complained dun sa may ari ng shop, ang sagot pa sa kin, di daw kanila yung truck at nag-deliver lang daw sa kanila ng gamit. At bakit daw di sila ininform. Aba eh malay ko ba! Timang nga yung driver siguro. Ayun, hiningi ang phone number namin at irereport daw nila sa PLDT. Ewan ko kung ginawa.

Pagbalik ko ng gate namin, nagtaka ako kasi may isa pang putol na cable dun sa kabilang side ng bakod katabi ng vacant lot. Yun naman eh galing dun sa isa pang poste sa left side. I texted my mom to call PLDT. Ayun nakaka-three days na nung Friday, wala pa ring dumarating na lineman.

OUR HANDYMAN NEIGHBOR
Buti na lang pag-uwi ko nung Friday afternoon galing sa isang interview, naabutan ko yung isang kapitbahay namin sa labas ng gate nila. Nagkakwentuhan kami. Sabi nya madali naman daw ikabit yung cable kung alam mo pano. Eh kako, wa akong idea pati si hubby ko. Pagtingin ko dun sa cable na naka-coil dapat sa kabilang kalsada, susmio! Putol na! May nagnakaw na!

Sabi ni Mang Totoy, wag daw akong mag-worry kasi yun yung lumang cable ng phone ng dating nakatira dito sa house at yung sa amin eh yung nakabagsak pa rin sa tabi ng vacant lot. Thank goodness! Nung sinabi kong mukhang wala na atang balak puntahan ng PLDT anytime soon, tinanong nya ako kung meron kaming ladder. Sabi ko meron.

Pagkapasok ko ng house, maya-maya andyan na sa gate namin si Mang Totoy, may dalang mga tools. Kunin ko daw yung hagdan at ikakabit nya yung cable. Yung bumagsak na bakal kasama nung cable, ipinako nya ulit dun sa kahoy sa ilalim ng bubong. Tapos binuksan nya yung black box na naka-dikit sa outer wall ng house and after konting kali-kalikot, naikabit na nya yung cable. Nung pina-check na nya sa kin kung may dial tone na kami, ayos! Meron na nga!

Hay, salamat sa Diyos at merong mga mababait na kapitbahay na may pusong tumulong sa nangangailangan.