Monday, October 30, 2006

For Sale: Cute chairs for kids!

I'm helping a friend sell her original creations -- sofa cum rocking chair for little tots. Perfect as gifts to your precious ones this Christmas! See more adorable designs at http://www.picturetrail.com/writermom. For orders, just email me. :)


Cool Slideshows

Monday, October 23, 2006

Tatlong Anomalya

1) Last Friday, nag-interview ako ng isang resource person ko sa Greenhills. At dahil nasa Galleria lang naman ang office ng publishing house na pinagsusulatan ko, binalak kong doon sunod pumunta. Pagkatawid ko ng overpass, iisa ang jeep na nagpupuno doon sa pila. Ang signboard “Robinsons – Edsa” kaya sumakay ako para tapat mismo ako ng Galleria bababa.

Nearing Edsa, biglang sabi ng driver, “Hanggang dito na lang. Edsa na, Edsa na! Mag-u-U turn na ako dyan.” Apat kaming halos sabay-sabay na nagsabing “Ano?! Hindi ka tatawid ng Edsa???” Hindi daw kasi traffic. Ay naku, dahil tanghaling tapat yun at nakakainit ng ulo ang midday heat, di ko napigilang magtaray at sabihing “Maglalagay ka ng signboard na Robinsons tapos hindi ka naman dun tutuloy!” Hirit nung isang ale, “Hoy! Wag ka nang mamasada kung ganyan ka!”

Ending, wala rin kaming nagawa kaya ayun, lakad galore kaming lahat pagtawid ng Edsa sa gitna ng init, pawis at inis.

2) Pauwi na ako at sumakay ng jeep pagdating ng Alabang. Medyo nagkakagulo yung mga pasahero. It turned out that merong isang pasahero na nagkunwaring kundoktor at syang naningil ng pamasahe ng ibang pasahero. Tanong nung isang mama sa driver, “Pare, hindi mo ba kundoktor yung bumaba? Eh sya yung kumukulekta ng mga pasahe namin kanina!” Pobreng driver, hindi na nga nagbayad ang manlolokong tao, kumita pa ng pera mula sa kapwa pasahero. Tsk, ang dami talagang modus operandi sa Pilipinas!!!

3) Ang tricycle papuntang village namin P16 ang special trip. Swerte mo na lang kapag may makakasabay kang pareho ng bababaan kasi P8 na lang bayad mo. Pero most times, ayoko na maghintay dahil gusto ko na ring makauwi.

Aarangkada na yung tricycle nang biglang may matandang ale na biglang ipinatong yung isang malaking bag nya sa loob ng tricycle. Tinanong nya ako kung pwede daw syang sumabay. Tumango ako thinking at least makakamenos ako ng pasahe. Yung driver, kataka-takang vehement ang sagot nya sa lola na “Ay naku, dun na kayo sumakay sa susunod!” Eh sagot ng lola, “Bakit ba eh pumayag na ereng sakay mong sumabay ako.”

Yung ibang drivers sa labas, naririnig ko “Hoy lola, dito ka na sumakay sa susunod!” Nagtaka ako na ang isinagot nya sa kanila eh “Ano ba! Eh libre na nga ang sakay ko dito!” Akala ko naman baka kamag-anak sya nung driver ng sinasakyan ko at nahihiya lang yung driver magsakay ng kamag-anak kung may pasahero na sya kaya niya pinapalipat.

So eto na, isinalampak ni lola ang tatlong malalaking bag sa paanan ko. Medyo naging masikip ang loob ng tricycle. Pagdating sa shortcut ng village namin (di ako dumadaan malimit dun sa long cut kasi P32 ang pasahe dun although diretso hatid na sa house sana) nagbayad ako ng P20 kasi wala na akong barya. Sinuklian ako ng driver ng P4 sabay bulong ng “Miss, pasensya ka na.” Saka lang nag-register sa kin na siguro alam na nung mga drivers na modus ito lagi ng lolang ito.

Bago ako nakababa, sus! Hirap na hirap akong magmani-obra sa mga bagahe ni lola. At wala syang paki na halos masabit na ang paa ko sa handles ng bags nya at muntik malaglag bago tuluyang nakababa. Naaawa ako sa kanya kasi baka nga walang pera, pero andun din ang inis dahil sa pakiramdam na naisahan na naman ako at wala na akong magagawa.

Hay, litsugas! Tatlong kainis-inis na situations sa iisang araw lang. Kaya di umuunlad ang Pilipinas eh! Ang daming manloloko!!!
The Week That Was

Hindi na yata mawawala ang problema ko sa telepono namin! Magtu-two months nang on and off ang dial tone ng landline dito sa bahay. Ang nakakainis pa, every time kang tatawag ng PLDT, inaabot ng hanggang isang linggo bago nila aksyunan ang complaints mo. What’s worse, I am paying for unlimited dial up internet pero up to three times a week kelangan ko magbayad sa mga internet shops sa labas para lang makapag-research at submit ng mga trabaho ko. Unfair! I have come to the point na bago ko buksan ang computer, inaangat ko muna ang receiver ng telepono to make sure na may dial tone kami at makaka-internet ako.

LATEST ABERYA SA PHONE
Last Wednesday morning, habang nagpapatanghali ako ng gising dahil puyat the whole night kay James, nagising ako bigla nung may malakas na crash. Akala ko may sumabog o nabagsak na gamit ang maid ko. Pero pagsilip ko sa may kalsada, isang malaking truck ang tumigil sa harap ng bahay namin. All the while, ang akala ko, may nahulog silang kargada at pinulot lang kaya tumigil.

Sanay na kami sa mga trucks dito sa street kasi katapat namin ang isang gawaan ng billboards ng softdrinks na nilalagay ata sa mga sari-sari stores. That time though, malaki at mataas yung nakita kong truck, hindi yung mga usual na pumaparada sa harap ng house namin.

Hapon, pag-try kong mag-internet, wala pala kaming dial tone. As I was lamenting on the incompetency of PLDT, parang may “ding!” na nag-click sa mind ko as I recalled the loud sound I heard nung umaga. On instinct, lumabas ako ng bahay at saka ko nakitang naputol ang phone cable na naka-connect sa poste sa labas at sa gilid ng bubong namin. Upon further investigation, nakita ko na may cable na isiningit ng patago sa bakod nung pagawaan ng billboards. Pag hila ko, lumabas ang neatly coiled na putol na cable which confirmed my suspicions. I was really outraged na hindi man lang kami sinabihan out of courtesy na naputol nila yung phone cable namin. Accidentally or not, bastos sila dahil wala silang respeto sa ibang tao.

When I complained dun sa may ari ng shop, ang sagot pa sa kin, di daw kanila yung truck at nag-deliver lang daw sa kanila ng gamit. At bakit daw di sila ininform. Aba eh malay ko ba! Timang nga yung driver siguro. Ayun, hiningi ang phone number namin at irereport daw nila sa PLDT. Ewan ko kung ginawa.

Pagbalik ko ng gate namin, nagtaka ako kasi may isa pang putol na cable dun sa kabilang side ng bakod katabi ng vacant lot. Yun naman eh galing dun sa isa pang poste sa left side. I texted my mom to call PLDT. Ayun nakaka-three days na nung Friday, wala pa ring dumarating na lineman.

OUR HANDYMAN NEIGHBOR
Buti na lang pag-uwi ko nung Friday afternoon galing sa isang interview, naabutan ko yung isang kapitbahay namin sa labas ng gate nila. Nagkakwentuhan kami. Sabi nya madali naman daw ikabit yung cable kung alam mo pano. Eh kako, wa akong idea pati si hubby ko. Pagtingin ko dun sa cable na naka-coil dapat sa kabilang kalsada, susmio! Putol na! May nagnakaw na!

Sabi ni Mang Totoy, wag daw akong mag-worry kasi yun yung lumang cable ng phone ng dating nakatira dito sa house at yung sa amin eh yung nakabagsak pa rin sa tabi ng vacant lot. Thank goodness! Nung sinabi kong mukhang wala na atang balak puntahan ng PLDT anytime soon, tinanong nya ako kung meron kaming ladder. Sabi ko meron.

Pagkapasok ko ng house, maya-maya andyan na sa gate namin si Mang Totoy, may dalang mga tools. Kunin ko daw yung hagdan at ikakabit nya yung cable. Yung bumagsak na bakal kasama nung cable, ipinako nya ulit dun sa kahoy sa ilalim ng bubong. Tapos binuksan nya yung black box na naka-dikit sa outer wall ng house and after konting kali-kalikot, naikabit na nya yung cable. Nung pina-check na nya sa kin kung may dial tone na kami, ayos! Meron na nga!

Hay, salamat sa Diyos at merong mga mababait na kapitbahay na may pusong tumulong sa nangangailangan.

Wednesday, October 11, 2006

Let's recycle fellow Pinoys!

My hubby and I are have been active supporters of recycling for many years now. Even our sons know where to "throw" their scratch papers or fruit peelings. In our home, we have several waste baskets and empty rice sacks where we segregate all our trash (paper, plastic, cans etc.). All biodegradables are buried in our backyard while those that can still be used or recycled, we sell/give to the dyaryo-bote guys roaming the village streets. Konti na lang yung nakokolekta sa amin when the garbage truck comes twice a week. We really believe in making our environment safer for future generations through responsible waste management.

The email below was such good news to me because I have long been despairing of where to dump all the non-traditional trash that we still have at home -- a broken computer keyboard, a DVD player that recently went kaput, old cellphones that don't work anymore etc. etc. I am very glad that the program below has already been initiated last September. Last week, the waste trading market has also been featured in the Probe Team and I really hope that a lot of Filipinos will take part in making our country a better place to live in.

Let's all do our part by making recycling a habit. Promise, it's not at all difficult as long as you have the determination to see it through :) Please spread the good news by forwarding this information to your friends and family.

Thanks and God bless,
Ruth

---------- Forwarded message ----------

THE WASTE TRADING MARKETS!

...... *October 6 (and every first Friday of the month) at the Gold Crest
Car
Park, Ayala Ctr* (along Arnaiz Ave. Makati), and ......*Oct 20 (and every
third Friday of the month) at the Alabang Town Center (Alabang - Zapote Rd)

WHAT THE WASTE MARKETS OFFER;

Trade scrap paper for new (office/ mimeo) paper!
Trade used ink cartridges for new!
Sell your electronic waste (junk computers) and old / broken appliances
Sell your used lead acid batteries
Redeem the following for cash: PET plastic bottles and other plastics,
aluminum/tin cans, scrap glass
Drop off points also provided for junk cellphones/ cellphone batteries/
styrofoam

The Waste Markets aim to make recycling convenient and accessible, especially for those who frequent commercial shopping areas, and also to show that Filipinos CAN make recycling a habit!

Please help spread the word and forward this announcement to friends, family and colleagues.

For more information, contact Nancy pilien at the Phil. Business for the Environment via the contact details below.

Thank you!

Philippine Business for the Environment (PBE) 2F DAP Bldg.,
San Miguel Ave., Ortigas Center Pasig City
Tel: (63-2)635.3670 / (63-2)635.2650 to 51
Fax: (63-2)631.5714 / CP: 0917.405.9265
Email: ctem@csi.com.ph
Website: www.pbe.org.ph / www.iem.net.ph

Tuesday, October 10, 2006

Spoiled ba ang anak mo?

Paano nga ba masasabing spoiled ang isang bata? Kapag humihilata na sa sahig ng mall kung hindi mapagbigyan sa gustong bibilhin? O kapag nang-aagaw ng gamit ng ibang bata ng walang guilt na nakakasakit sya ng kapwa? At marami pang ibang description ...

Pero sa akin, ang ultimate indication na spoiled ang isang bata eh yung wala na talaga syang sinasanto, hindi lang magulang niya ang binabastos kundi pati ibang tao.

Ganito kasi yun. Nung Thursday last week, field trip nina Deden. Sa kasamaang palad, ang nakatapat namin na upuan sa bus eh isang tatay at anak nyang malikot. Ok lang sana kung dun mismo sa seats nila maghurumentado yung bata ng likot eh, kaso pati kami damay.

Yung seats kasi namin ni Deden, dun nakakabit yung parang extra chair na nafo-fold out sa aisle. Yung bata, paulit-ulit nyang hinihila ng padabog yung chair tapos uupuan nya, tatayo, susugurin ng tadyak yung chair sabay upo ulit ng malakas ang force.

Imagine my headache dahil 2 hours lang ang itinulog ko the night before dahil sa puyat kay James. I so badly wanted to take short naps habang nagtatravel ang bus from venue to venue. And yet di ko magawa dahil maya't-maya naje-jerk ang upuan namin dahil dun sa pesteng bata. The dad wasn't doing anything.

After the nth time na medyo napuno na ako (napapapikit na ako sa sobrang antok pero ayan na naman, blagadag!), I turned to the kid and politely said "Iho, pwedeng stop ka sa pag-uga ng upuan? Masakit kasi ang ulo ko, gusto ko sanang mag-sleep ng konti." Ang normal na bata, I'm sure susunod yun kung napagsabihan na ng ibang tao di ba? Like my children, may hiya naman ang mga eto sakaling may ibang taong sasaway na sa kanila. Saka kung may baltik man ang mga ito sa bahay, nakukuha sa tingin at mataray na bulong kapag nasa labas kami.

But the kid? Shet, he looked at me straight in the eye and defiantly gave the chair another strong jerk. The dad lamely said, "Kyle, stop na. Dito ka na sa tabi ko." And you guessed it, hindi sya pinapansin ng anak n'ya. I was already thinking "My gosh, anong klaseng magulang ka? Ibang tao na ang nakiusap sa anak mo dahil nakaka-perwisyo na sya, wala ka man lang bang hiyang sawatahin man lang ang anak mo???"

So I had to bear that kid's obnoxious behavior all throughout the trip. By the time the bus arrived back at the school, I already have a raging headache and I was shooting dagger looks at both son and his dad.

Gaya nga ng comment nung isang nanay na witness sa paghihirap ko, "Hah, maghanda na sya ng pampyansa!" Grrr, kainiiiis talaga!!!
Related Posts with Thumbnails