On giving birth and birthdays

Grabe, nine years old na today si Joshua namin! Parang kelan lang, tinatawag ko pa si Nonoy na dalahin na ako sa hospital dahil nagco-contractions na ako at sinagot ako ng “Teka lang, di ko pa napapanood itong bagong McDo commercial na ito.” Hay naku, nakakatawa talaga asawa ko nung time na yun. Parang engs, unahin daw ba ang TV kesa sa asawang manganganak!

Si Josh lang ang ipinanganak ko na nakapasok si husbandry sa loob ng delivery room at nakapag-kuha ng pictures. Kaya si Josh lang ang may photo na dugu-duguan pa at nakabitin habang itinataas ng OB-Gyne ko. Si Josh din lang ang tanda kong nahawakan ko talaga right after ko inilabas. Dun kasi sa tatlo, puro ako bangag sa “twilight” medicine na itinurok sa akin.

Kay Leland, since first time, wipe out ako sa sobrang sakit kaya ubos ang lakas ko. I think nakatulog agad ako right after lumabas ang baby. Dun naman sa kay James, stressed labor (premature) yun kaya kinailangan syang ma-examine agad ng mga doctors so hindi na pinahawakan sa akin. Hay kay Deden naman, hindi agad dumating yung anesthesiologist (that time, feeling ko may K na akong mag-demand ng epidural dahil pang-apat na yun at ayoko ng dumanas na naman ng matinding labor pains) kaya nag-pass out ako sa pain. Ni hindi ko na alam nung lumabas si Deden. Nagising ako sa recovery room na. Buti na lang magkamukha itong sina Josh at Deden kaya sure akong hindi napalitan ang baby namin noon hehehe.

Anyway, last Monday night, habang andito pa si Noy (days-off nya from work this month is Sunday and Monday lang kasi) isinama namin si Josh sa San Pablo para bilhan ng shoes. He chose a pair with spiderman design and roller wheels. Tapos ikinain namin sa Shakey’s. Tuwa naman si bata dahil nasolo nya ang mga magulang nya. Yun na ang pinaka-treat namin sa kanya.

Mam’yang hapon, pagdating nya galing sa school, lulutuan ko na lang ng spaghetti and we’d most probably buy cake and ice cream na lang sa labas. Buti na lang low maintenance itong mga anakis ko. Nakakaintinding hindi kami rich kaya hindi pwedeng taon-taon eh may engrandeng birthday party sila. Nakakatuwa naman at sila na yung nagsasabing masaya na sila basta kasama ang family sa birthday nila.

I’m glad din to see na lumalaki si Josh na kahit sumpungin minsan eh very reliable sa ibang mga bagay. Madali syang bilinan na bantayan si James habang kakain lang ako ng lunch or dinner sa baba. Maasahan na rin na magpakain kay Panda mag-isa. At marunong magkusa na gumawa ng sariling assignments pagdating galing school.

Ang swerte kong nanay!