KOMERSYALISMO……SA TV :)

Kayo ba eh naimpluwensyahan nang bumili ng kung ano dahil sa kakapanood ng paulit-ulit ng mga commercial sa TV? Ako, oo. Gaya nung sa Skyflakes. Magaling yung gumawa ng commercial nila ha. At dahil sa suggestions na pwedeng kainin ang Skyflakes kahit saan at kahit kelan, ilang almusal nang yun ang ka-partner ng mug of Milo ko. At masarap na combination yun. Try nyo! Isa pa yung Pancit Ulam. Nakupo, noon eh hindi ko ma-imagine sa hinagap ko na someday kakain ako ng pancit kasama ng kanin. Pero wag ka, nung first time bumili ang mister ko at nakita kong nilantakan ng mga bata with matching rice, napakain din ako. Aba, patok nga! Hmm, malaki kaya ang kinita ni Bayani Agbayani sa pag-e-endorse nun?

Shempre meron ding bad experiences sa pagpapaniwala sa mga commercials na yan. Gaya nung bumili ako ng pagkamahal-mahal na Avon Anew. Kala ko kasi pampa-clear ng skin, sobrang believable ng commercial nila. Ayun, nagmantika lang naman ang mukha ko at nagkaron ako ng sangkatutak na pimples! Pero wala yun sa sinapit ng isang kaibigan ko. Nung inapply daw nya yung Anew, namaga ang face nya at nagmukha syang si Quasimodo! Kaya ngayon, pag mahal ang product, hintay ako ng samples para siguradong hiyang sa kin. Kaya nga love na love ko ang All About You magazine at Nestle club kasi malimit silang magpadala ng product samples. Lalo na sa mga beauty products, kailangang-kailangan yung “subok muna” period. Aba, ang mamahal din naman nga mga yun!

Tapos, merong mga commercial na over na. Sus, sino ba namang maniniwala na hindi computer-generated yung mga shampoo commercials ano? Parang sobrang ganda naman nung buhok nung babae dun sa Sunsilk na paganda nang paganda. Tapos yung sa Rejoice reunion chuva, kintab nga ng buhok nung girl pero ampangit naman ng gupit n'ya :P Hehehe, mang-okray ba? At naalala n’yo ba yung Sunsilk commercial na may sinasabing “para walang takas”? Natawa na lang ako nung minsang naka-ponytail ako at biglang nag-comment ang anak ko ng “Mommy, dami mong takas na buhok! Di ka kasi nagki-Creamsilk!” Ngek, may memory recall nga kaso mali ang product!

Meron ba kayong kinaiinisang commercials? Ako, marami! Sabi ng asawa ko, kaya nga daw binabaduyan ng todo ang approach dun sa iba, mas malaki ang chance na maalala ng viewers. Yung sa Sinigang mix with sili, di ba parang nagle-labor yung babae tapos mega breathing excercises pa sya. Ngak, naanghangan lang pala sa sinigang na hipon. Comment ulit ang anak ko “Mommy, para naman syang nanganak ng hipon!” Grrr, OA! At masasabi kong wa-epek sa kin yun dahil hindi ako mahilig sa maanghang kaya no sale ang sinigang mix na yan dito sa amin.

Hay marami pa akong komento kaso baka di matapos ang write-up na ito kaya iwanan ko na lang kayo ng payo, from one consumer to another: Wag basta magpapaniwala sa commercials. Mas magandang humingi muna ng feedback sa mga kamag-anak at kaibigan para siguradong maganda ang produktong pagkakagastusan mo. Sige kayo, mahirap nang kumita ng pera ngayon dito sa Pilipinas.

Wow, meron na palang sem-break ang mga elementary and preschools ngayon! Dati kasi eh naranasan ko lang mag sem-break nung high school ako sa Rural High sa Los Baños. Sabagay matagal-tagal na rin yun. Mukhang isa ito sa mga pauso ng DECS ngayon. Ok na rin na makapag-pahinga ang mga bata kahit isang linggo lang.

Kaya hala, starting tomorrow eh dalawang bata ang mangungulit marahil sa akin na makisingit sa computer buong linggo. Buti na lang at na-schedule ang sem-break ng bunso ko na preschool sa isang linggo pa kaya menos ng isa ang pampasakit ng ulo ko.

Hay, kelangang mag-isip ng mga activities na pang-aliw sa mga bakasyonista at ng di magkaron ng maraming time para sa mischief. Wish me luck!

I just joined Friendster. Mukhang bagong uso ito ah. I haven't explored yet lahat ng features pero from a review made by the editor of FeMail (Femalenetwork's e-newsletter) maganda daw. A lot of my friends are already members and addicting daw! So far di pa naman ako addict hehehe. We'll see after about a week. I hope I can get connected kasi again with old friends I've lost contact with through the years. Sana ma-meet ko ulit sila. If you're interested, just go to the Friendster's website.

Mababaw na kung mababaw ang kaligayahan ko pero tuwang-tuwa talaga ako kanina. Kasi naman, sa dinami-dami ng reruns ng Ally McBeal sa RPN 9, palaging season 5 ang pinapakita nila eh di na ganun kaganda ang mga episodes dun. Hindi na tuloy ako nanonood. Tapos kanina, nung nagsi-switch ako ng channels, nakita ko Ally na sa channel 9. Napansin ko lang yung scene parang season 4 eppy. So pinanood ko... Alright! Tama ang kutob ko dahil andun nga ang super-duper crush kong si Robert Downey Jr.! O yan alam nyo na sinong kaisa-isang artista ang obsession ko hehehe.

Naku mukhang magiging couch potato na naman ako nito tuwing Tuesday nights dahil for sure papanoorin ko yung mga eppys na yun just for a glimpse of him :) Hay naku, ewan nga ba at bakit aliw na aliw ako kay RDJ. Ang galing kasing mag-act (proof: watch Chaplin the movie among other things) tapos gwapo-gwapo pa with matching nakakatunaw na eyes. Ah basta, magaling s'ya kaya kung sino pa man senyo ang RDJ fans dyan, pagkakataon ng mapanood ulit sya as Larry Paul. Pramis, sobrang charming ng character nya doon. Wait until you see the episode na guest si Sting at kumanta silang dalawa ng "Ev'ry Breath You Take" kasi for sure, hahanga kayo sa galing ng boses ni RDJ. Hmmm, kelan kaya sya gagawa ng sariling album?

Ooops, sobrang ramblings na ito. Wala lang, gusto ko lang talagang i-share yung katuwaan ko na napanood ko ulit sya sa TV kanina :D Oo na! Mababaw ako!

Kwentong Celphone

Wala na akong celphone. Ganun lang kasimple yun. Kaninang umaga pumunta ako ng UPLB dahil nag-interview ako ng isang professor para sa isang article ko. Bago sumakay ng jeep pauwi, nakakita ako ng display ng mga celphone housing so bumili ako. 5110 na nga lang phone ko, yoko namang magmukhang gusgusin pa. Ibinili ko rin nga ng housing ang celphone ng nanay ko para naman mapalitan na ng malambot yung keypad nya, tigas kasi gamitin.

Tapos sumakay na ko ng jeep. Nag-text pa sa kin ang friend ko na binati ko ng happy birthday kaninang umaga. I don’t know kung naging sobrang attractive ba sa mata nung housing na nabili ko at napagdiskitahan ang telepono ko. Kulay sky blue and white. Yung backpack ko nasa lap ko. Yung zipper nasa left side ko ang opening. Alam kong sinasara ko ang zipper pagkatapos ko ilagay dun ulit ang cel sa loob ng bag.

Nung naisipan kong i-text ang editor ko kung na-receive na nya yung sinubmit kong article sa kanya via email kahapon, hindi ko makapa ang celphone ko. Medyo nag-panic na ako. Then yung mama na katabi ko sa left, biglang pumara. At the back of my mind parang gusto ko sya pigilan bumaba para tanungin kung nasa kanya yung cel ko. Kaso inabutan ako ng hiya dahil baka mali at di ko pa nase-search lahat ng pockets ng bag ko. After thorough searching, ayun wala na talaga at nakababa na yung mama.

Medyo hysterical na ako and asked yung mga katapat kong nakaupo kung me napansin silang cel na nalaglag. Sabi nung bading, “Yung blue na hawak mo? Naku baka kinuha na nung mama na bumaba.” Nanlambot na ako.

Reaching the city, I rushed to buy a PLDT phonecard and called my cel #. Wala, nag-ring lang hanggang naputol. Tapos I tried calling my hubby, hindi nya sinasagot phone nya, baka super busy at maingay sa workplace kaya di naririnig. I looked at my address book sa wallet ko, hindi na updated and # lang ng brother ko ang nakita ko dun. I was able to contact him and told him na mag-text and pretend na kamustahin si kuya nya kung nakalabas na ng hospital at kung me nakuha na akong money para pambayad. Engot ba at gumawa pa ng kwento? In my panicky and confused state of shock, naisip ko lang baka sakaling maawa pa at ibalik ang phone ko.

Grabe, ganito pala ang feeling ng nawalan ng cel—taranta, panic, galit, naiiyak, nanginginig buong katawan. Sus, ang cheap na nga ng fone ko pinag-interesan pa! Ni hindi ko na nga pinangarap magpa-upgrade ng unit or bumili ng bago kasi ok na sa kin na me nagagamit ako for communication. Mas marami akong kelangang i-prioritize para sa mga anak ko. Mostly, nanghihinayang ako dun sa sim. Andaming phone numbers dun na di ko pa naisusulat sa main address book ko dito sa bahay. Alam nyo yun, yung tipong madaliang hingian ng number at hanggang celphone na lang naso-store. Wala pa naman akong sauladong numbers aside from sa kin at sa asawa ko. Yun ding number na yun ang alam ng lahat ng clients ko so I guess dami sigurong mawawalang assignment sa kin L

Ngayon bigla ko naisip, baka nga it’s time to let my celphone go. Nun kasing field trip ng bunso ko last week, nalaglag yung cel na yun from my bag sa lupa while I was tying his shoes sa isang stop-over para mag-CR ang mga bata. Me isang nanay ang nag-alert sa kin na nahulog daw kaya super thankful ako na kahit naputikan pa eh hindi nawala. Kaso natuluyan na rin today. Hay buhay!

As I was riding another jeep home, gusto ko maiyak. Lifeline kasi celphone eh di ba? I felt so helpless and stupid for letting that happen. Nung nanakawan hubby ko sa bus ng celphone last year dahil natulog sya, inalaska ko ng todo. At mas affected pa ako kesa sa kanya. Sobrang hinayang ko talaga. Ngayon eto at gising na gising ako nung nangyari, ni hindi ko man lang namalayan na nanakawan na ako. Ang tanga ko!!!!

Dami tuloy “sana” na pumasok sa isipan ko…Sana di na ako bumili ng housing, siguro di ko nakasakay yung mamang magnanakaw…Sana naging alert ako…Sana nilagay ko na lang sa bulsa ng jeans ko ang cel ko. I normally do that kasi pero today sa bag ko sya nalagay…Sana mas kailangan nung mama na yun ang celphone. Pero itinataga ko sa bato na ipapa-block ko ang serial number nun sa NTC at magbayad sya para ma-unblock! … Sana ma-karma sya! Hehehe, vindictive ba?….Ah basta, sana wala na lang masamang tao sa mundo…Sana hindi na maghirap ang Pilipinas para di na kelangan ng mga tao na magnakaw…

So there, wala na and I don’t know kung me katiting na chance mabalik pa sya sa kin. Ang prayer ko nga kanina sa jeep “Lord, don’t let me hold on to material things. Pwede ko naman pag-ipunan pa yan. What’s important eh hindi ako nasaktan physically or nawalan ng wallet.” Natuto na rin ako ngayon na next time, pag nasa labas ako ng bahay, maging doble-doble ingat sa lahat ng oras. Lagi pa naman akong nagco-commute.

Pagdating ko ng bahay, sinalubong ako ni bunsoy. Seeing him made me more thankful na celphone lang nawala sa buhay ko. Andito naman sa tabi ko ang mga taong mahal ko. Pag pasok ko ng kwarto, smile sa kin agad si James, ang special child namin. Blessed pa rin ako! At eto me internet connection pa naman ako kaya kahit dito sa blog nakukwentuhan ko kayo ng nangyari. Writing it down too helps me let the pain out. Sakit din kasi sa loob eh.

Sana etong experience ko na na-share ko senyo eh kapulutan nyo ng aral. Ngek, nobela na ata ang nilabasan. Basta ang moral lesson today eh mag-ingat sa lahat ng oras at mag-trust kay Lord na He lets things happen for a reason. Hindi ko man maintindihan ngayon bakit, pero umaasa akong mananalo ng celphone sa raffle, este mapapag-ipunan ko din ang pambili ng bagong celphone.

Ingat mga friends. Salamat sa pagbabasa. Gumaan-gaan na ang pakiramdam ko. Eto nga’t sinisipon na ako kakapigil ng iyak. Babu at sisinga muna ako sa tisyu!

Hay naku, tagal ko na palang di naka-post dito. Pano, nasira ang video card ng computer ko at lahat ng windows at fonts eh giant size! Kandaduling akong magbasa ng emails for almost 3 weeks! Buti at naayos na ng bro-in-law ko. Ang hirap pala talaga pag nasanay kang computer ang companion sa madaling-araw -- oo na, me lahi na akong aswang! hehehe.

Mas madali kasi magsulat kapag tahimik ang buong paligid at wala ng mga batang nangungulit na "Gusto kong mag-Jumpstart!".

Tapos na kaya yung Kris-Joey issue? Sana naman. Aba'y pati si First Gentleman siguro eh laking hinga na natabunan ang mga issues nya ano. Nakow, wala akong pasensya magbantay ng mga pahayag na paulit-ulit lang naman ang sabi. Kung maabutan ko man sa news, ok fine. Pero di ko na inambisyon na lahat ng palabas eh bantayan para lang makasagap ng pinaka-bago. Mas masarap pang matulog!

Kung di pa sa mga ka-egroup ko, hindi ako maa-update. Pero ewan ba at wala akong kagana-gana sa pinagsasabi ng dalawang panig. Magulo silaaaa! Asus, basta ang masasabi ko lang dyan, BUTI NA LANG HINDI NILA AKO FAN! Sayang lang oras ko maki-chism sa buhay nila. Pero ha, mukhang nabuhay lahat ng dugo ng karamihan sa mga Pinoy. Tsk, tsk, tsk, ganito na lang kaya tayo palagi, uzi forever? Mas importante ang chismis kesa sa mga isyung pambasa na dapat eh tutukan natin?

Kelan kaya uunlad ang Pilipinas??? *buntung-hininga*